Sentiment.

Ik zat er vandaag helemaal klaar voor. Zoonlief deed zijn middagdutje, de televisie stond op de juiste zender en ik had mij op de bank genesteld met een kop koffie en een Bossche Bol. De hele week had ik hier naar uit gekeken, alle gekte en truttigheid volgend. En nu was het zover... The Royal Wedding!

      Taart is niet mijn enige guilty pleasure      

Ik hoor het je denken: 'Heb je heel de week uitgekeken naar het huwelijk van een buitenlands koningshuis?' Jazeker. In dat opzicht ben ik toch echt wel een beetje een nerd. Vanuit mijn achtergrond als docent geschiedenis vind ik dit interessant vanwege de rijke historie van het Britse koningshuis, haar tradities en rites. Sowieso vind ik het interessant om met regelmaat nog wat te volgen over de nog weinig resterende Europese monarchieën, ik moet ook bekennen dat Blauw Bloed een guilty pleasure van mij is. En natuurlijk was ik gewoon bloednieuwsgierig naar de trouwjapon van Miss Markle, in dat opzicht blijf ik altijd het meisje met prinsesambities.

      Trip down memory lane      

Het was zoals ik het had verwacht, pracht en praal en elegantie. Meghan zag er echt prachtig uit, een simpele japon met een jaloersmakende lange sluier, Harry was aandoenlijk in zijn pogingen om zijn zenuwen te verhullen. Erg vermakelijk vond ik de Amerikaanse predikant die een vurig betoog over de liefde hield en het zo stijve en chique Engelse gezelschap hierdoor niet zo goed wist waar ze het zoeken moest. De muziek en de ambiance waren prachtig. Het kon natuurlijk niet anders of de tranen liepen binnen no time over mijn wangen. Niet alleen door de hormonen, maar ook door sentiment. Het deed mij denken aan mijn eigen bruiloft vorig jaar. Voor mij en mijn man ook een "koninklijke ervaring", in ons kasteel, onze gasten allemaal in gala kledij. Ik weet nog hoe mooi ik mezelf voelde in mijn enorme trouwjurk met lange sleep, parels en kraaltjes. De jurk waarin mijn moeder met mijn vader is getrouwd en die ik heb laten vermaken (lees: moderniseren, weg met de Dynasty-mouwen) en die mij als gegoten zat. Één van de dingen waar ik echter het meest trots op was, was dat mijn vader mij nog weg heeft kunnen geven. Hij heeft mij naar het altaar begeleid terwijl hij doodziek was, het was iets wat hij nog absoluut wilde meemaken.

      Koninklijk sentiment      

Drie weken na ons huwelijk overleed hij, 49 jaar, veels te jong. Kostbare herinneringen, die mijn trouwdag extra bijzonder maakten en die ik koester. Ik vraag mij af hoe het voor Meghan moet zijn geweest dat haar vader er niet bij kon zijn, en voor Harry, die zijn moeder moest missen. Ik veeg de tranen weg en zoek één van de foto's op van mij en mijn vader, een waarop hij mij de trouwzaal in leidt. Geen prins, geen St. George's Chapel, geen Camilla met een roze kip op haar hoofd, maar toch voor mij "A Royal Wedding".