Mama maffia, waarom je soms gewoon je mond moet houden.

Na de gewoonlijke chaos van het begin van de dag gooi ik een zeker social media platform op mijn telefoon open. Net als de rest van Nederland doe ik dit veel te vaak, maar dat terzijde. Een bericht in een groep springt in het oog en de begeleidende tekst en de reacties zijn niet van de lucht. Goedemorgen, de mama maffia is ook wakker.

      Hou es ff op joh      

Dit keer werd een blog van een moeder die flesvoeding gaf volledig afgekamd. Hoe durfde deze vrouw te beweren dat flesvoeding oké was? Waarom had ze niet gewoon een lactatiedeskundige ingeschakeld toen ze stopte met borstvoeding? Borstvoeding moet geen keuze zijn, maar een verantwoordelijkheid. Hou. Toch. Op!

      Game of Moms      

De laatste tijd zie ik dit steeds vaker, moeders die elkaar volledig afkammen en zich gedragen alsof ze de wijsheid in pacht hebben. Niet te vergeten dat ze op andere moeders reageren die het anders doen alsof ze hun kind ernstig tekort doen. Vooral fanatieke borstvoeders en flesvoeders vliegen elkaar in de haren. Kamp borstvoeding vindt dat je met kunstvoeding je kind tekort doet en dat kunstvoeding wordt gepropagandeerd vanuit de voedingsindustrie. Wat ze daarbij vergeten is dat ze onnodig moeders kwetsen die heel graag borstvoeding hadden willen geven, maar door wat voor een reden dan ook dit niet konden doen. Anderzijds heb je kamp flesvoeding die borstvoedende moeders wegzet als geitenwollen sokken types die zich compleet afsluiten van de wereld. Oh ja, en dan heb je nog de strijd rondom draagdoeken vs. draagzakken, Rapley vs. Olvaritpotjes, consequente vs. vrije opvoeding. Ondertussen wordt er meer gevochten dan in menig aflevering van Game of Thrones. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik word er echt wars van. Tegenwoordig kun je als moeder niets meer zeggen of doen zonder dat je meteen de priemende blik en kritische tong van andere moeders krijgt.

      Liefdevol afrijden in een Fiat Panda      

We vergeten echter één ding, we zijn allemaal moeder. We houden allemaal zielsveel van onze kinderen en doen er alles aan om ze zo gezond, liefdevol en volwaardig mogelijk op te laten groeien. Daarnaast is moederschap zwaar, je kan niet even vrij nemen, je loopt elke dag tegen dingen aan en leert elke dag nieuwe dingen. Het voelt alsof je elke dag opnieuw moet afrijden voor je rijbewijs en daarna meteen een drukke snelweg wordt op gestuurd. In een Fiat Panda. Met windkracht 10. Je maakt je als moeder al vaak genoeg zorgen, je bent al vaak genoeg onzeker (vaak ten onrechte, you're doing fine momma). Dan helpt het niet mee als een andere moeder je compleet de grond in boort met haar mening en analyse over wat je allemaal fout doet en vooral hoe je het zou moeten doen. Ik ben als baby met kunstvoeding en Olvarit grootgebracht, ik geef mijn zoon borstvoeding en neig meer naar de Rapley methode als het tijd is om vaste voeding te gaan introduceren. Mijn zoon doet het prima en ook ik ben ongeschonden mijn kindertijd uitgekomen. Mocht borstvoeding niet meer lukken dan vind ik het geen probleem om over te stappen op kunstvoeding, want daar is kunstvoeding immers voor uitgevonden. Het is uitgevonden om ervoor te zorgen dat kindjes geen honger lijden als borstvoeding niet meer gaat of als de moeder om wat voor een reden dan ook geen borstvoeding kan of wilt geven. Maar weet je, dat is de keuze van de moeder zelf. Die keuze gaat ons verder geen f*ck aan en het is niet aan ons om daarover te oordelen!

Mama's... laat elkaar in je waarde, we hebben al genoeg aan ons hoofd. Als je niets kan zeggen om een andere moeder te steunen, dan kun je soms beter gewoon je mond houden.