Klaar voor de start... Bekaf!

Ik zit weer thuis, ziekgemeld. Niet op het niveau van vorig jaar, maar toch. Balen, balen, balen. Enerzijds valt mijzelf niets te verwijten, anderzijds ben ik pissig... op mezelf. Het begon zo mooi, na bijna een jaar thuis te hebben gezeten vanwege een burn-out, zwangerschap en geen werkgever die mij wilde hebben had ik eindelijk weer een baan gevonden. Ik was extatisch, eindelijk een werkgever die wel potentieel in mij zag, eindelijk weer doen waar ik goed in ben. Ik had er onwijs veel zin in.

      Cultuurshock      

Toegegeven, de eerste week was netjes gezegd pittig en ik was een beetje uit het veld geslagen. Niet dat ik niet meer wist hoe ik mijn werk moest doen, maar na een burn-out de overstap van het mbo naar het vo maken, met een heel ander onderwijssysteem, type leerlingen en bedrijfscultuur was toch wel een soort van cultuurshock. Al helemaal als je bedenkt dat ik aan het einde van het schooljaar vlak voor de start van de examen kwam binnenkakken. Gelukkig werd ik wel door het team warm ontvangen en wegwijs gemaakt, de tweede week ging al veel beter en ik begon mijn draai te vinden.

En zo kabbelde de tijd voort tot de meivakantie.

      Want andere moeders kunnen het toch ook?      

Het ging allemaal prima, wel had ik na de werkdagen ontzettend last van mijn lijf. Dusdanig dat ik 's avonds op handen en voeten de trap naar boven pakte, onder een oplettende en bezorgde blik van mijn man. Daarnaast had ik ook erg veel moeite met mijn zoon elke keer wegbrengen als ik ging werken. Dat is een tik die ik over heb gehouden aan de bevalling. Vlak na zijn geboorte werd hij bij mij weggehaald toen ik werd weggereden voor een spoedoperatie, daarna moest ik elke keer op het knopje drukken voor een verpleegster als ik mijn kind wilde vasthouden, terwijl ik ondertussen elke keer anderen met mijn zoon zag lopen. Tsja, met tweeënhalve maand weer gaan werken na een bevalling die op het randje was, was wel erg vroeg. Mijn verlof liep echter af en ik wilde ook niet voor anderen onderdoen. Andere moeders gaan toch ook gewoon weer aan het werk? Ik moest dat ook kunnen vond ik, daarbij vergetende dat een burn-out en een zware, traumatische bevalling wel degelijk ingrijpende lichamelijke en mentale sporen achterlaten.

      Dingdong, hier heb je paniek      

Dus ik probeerde de ballen in de lucht te houden, bepaalde alarmsignalen missend of domweg negerend. Ik voelde mij echt niet fit, maar ik hield mij mijzelf voor dat dat erbij hoorde. Uiteindelijk begon ik mij slechter te voelen dan tijdens mijn laatste weken van mijn verlof, maar de huisarts vond bij controle niets afwijkends. Tot de meivakantie kwam en ik een paniekaanval kreeg. En geen kleintje, maar zo'n grote hyperventilerende, tenenkrommende, beangstigende waarvan je denkt dat je erin zal blijven. Dit werd ook nog eens verergerd doordat ik de angst had controle over mijzelf te verliezen en dat hierdoor eventueel mijn zoon iets zou overkomen, wat nog meer angst uitlokte (Snappen jullie het nog?). Uiteindelijk stond ik op het punt om de HAP te bellen, maar nadat ik kalmeerde ben ik de volgende ochtend meteen naar de huisarts gegaan. Zijn uitspraak: Ik had een terugval gehad van mijn burn-out, al dan niet in combinatie met een angststoornis en lichamelijke uitputting. Ik moest per direct stoppen met werken. En dus zit ik weer thuis en ga ik weer hetzelfde traject in als vorig jaar, huisarts, arbodienst, Juridisch Loket en uiteindelijk dus weer de Ziektewet in met het bijhorende riedeltje. Was ik vorig jaar hier nog erg gestrest over, nu voel ik een soort van berusting. Enerzijds denk ik: "Trut! Je had beter op moeten letten, dan had je nu geen terugval gehad.", anderzijds ben ik ook trots dat ik het op tijd heb gesignaleerd en aan de bel heb getrokken. Ik heb verantwoordelijkheid genomen voor mijzelf en mijn gezin.

      Eigen schuld, dikke bult?      

Ik voelde mij in eerste instantie heel schuldig over mijn paniekaanval naar mijn zoon toe. Was ik nu niet een slechte moeder? De huisarts verzekerde mij dat heel veel vrouwen in de eerste periode na hun bevalling last hebben van angsten, uitputting en burn-out relateerde klachten, omdat ze te snel en te intensief weer aan het werk willen en gaan. Al dan niet voortkomend uit de verwachting die zijzelf en de maatschappij hebben. Zoals ik dus ervaren heb, een soort druk om aan het werk te moeten ten koste van je eigen gezondheid, omdat je niet achter wilt vallen of de indruk wilt wekken dat je nu je moeder bent geen ambitie meer hebt. Veel vrouwen lopen hier echter mee door tot het lampje echt uitgaat, door zelf tijdig aan de bel te trekken heb ik erger voorkomen. Zoals de huisarts zei: "Als je een goede moeder voor je kind wilt zijn, moet je eerst goed voor jezelf zorgen." Het klinkt heel tegenstrijdig, om jezelf voorop te stellen. Het is (overduidelijk) nog steeds iets waar ik tegenaan loop. Dit is wel een wake-up call voor mijzelf geweest, ik ben er nog niet helemaal en die achterstand door de bevalling helpt ook niet mee, maar ik kom er wel. Eerst herstellen en dan weer uitkijken naar een baan. Voorlopig ga ik de ziektewet in en ben ik voor de tijd huismoeder. En weet je wat? Vroeger zou ik daarvan hebben gegruwd, maar nu zie ik hier ook de mogelijkheden van in. Het laatste wat ik mensen, en vooral jonge moeders, op het hart wil drukken is: blijf niet te lang aanmodderen met lichamelijke en mentale klachten na een bevalling, ziekteperiode of een andere ingrijpende gebeurtenis. Je stelt je niet aan, en je bent niet raar of alleen. Echt niet.