Daar zat ik dan op de bank. Doodmoe, zwaar overprikkeld en emotioneel. De vraag van manlief om een kopje koffie te zetten was ook al te veel, compleet over mijn toeren omdat ik iets moest doen. Alles was een reden om in huilen uit te barsten, boos te worden of in paniek te raken. Daar zit je dan met je 24 jaar, en een burn-out.
Dit was in april. Vanaf januari had ik een erg turbulente periode achter de rug op persoonlijk vlak, tel daarbij een moordende werkdruk, de onzekerheid over mijn contract, mijn perfectionisme en bewijsdrang bij op en je hebt een recept voor ellende. Ik was al lang niet lekker, allerlei kwalen, pijntjes, doodmoe. You name it. Dat dat een waarschuwing was van mijn eigen lijf had ik niet door, ik schreef het toe aan alle gebeurtenissen van afgelopen tijd. Op mijn werk voelde ik mij niet gehoord en, een slechte eigenschap van mij, ik zette nog maar een extra tandje bij om te laten zien dat ik het wel kon en ik wèl gemotiveerd was. In april ging het licht uit, letterlijk, voor de klas. Ik kon niet meer, zowel lichamelijk als geestelijk was ik op. Na de les ben ik compleet overstuur naar huis gereden. Ik heb toen een maand thuis gezeten, mijn huisarts en de bedrijfsarts wisten meteen hoe laat het was. Echter ben ik na die maand wel weer begonnen met re-integreren, want ik wilde nog steeds bewijzen dat ik dat vaste contract waard was. Dat was een grove fout, niet alleen ging ik weer aan het werk met de verkeerde beweegredenen (dus omdat ik iets wilde bewijzen en niet omdat ik weer beter wilde worden), aan het re-integratieadvies werd ook niet gehouden en ik werd meteen het diepe in gegooid. Het voelde niet goed, het was niet goed, maar ik was zo bang om mijn baan te verliezen dat ik die grens niet goed bewaakte.
In diezelfde maand onverwacht blij nieuws. Ik was in verwachting! Een mooie opkikker na al die ellende. Echter had ik toen met één ding geen rekening gehouden; Een zwangerschap vergt veel van je reserves en die had ik niet. Ik werd ziek, en kwam weer thuis te zitten. Ik was ontzettend gefrustreerd, ik had het gevoel dat ik had gefaald. Daarnaast voelde ik, gek genoeg, ook schaamte. Er werd niet door iedereen even meelevend gereageerd. Nu achteraf weet ik, en begrijp ik, dat het niet mijn schuld is geweest. Het is een samenloop van persoonlijke, sociale en levensgebeurtenissen geweest. Er is maar zoveel wat een mens in korte tijd op zijn bordje kan hebben, als je een elastiek te ver uittrekt zal deze vanzelf knappen.
Nu, maanden later, gaat het eindelijk beter. Na een hoop hulp, veel diepe dalen en opkrabbelen, voel ik mij nu sterker, optimistischer en helderder. Natuurlijk heb ik nog wel eens slechte dagen, dan voel ik mij gefrustreerd, angstig en verdrietig. Echter kan ik nu, in tegenstelling tot een aantal maanden geleden, dit relativeren. Het mooiste van zo’n slechte dag? Dat deze voorbij trekt en een nieuwe dag brengt, met nieuwe kansen (Hoera hoera!). Als ik kijk naar mijn burn-out dan zie ik fases die je doorloopt voordat je weer beter kan worden. Ik vergelijk het met een boom. (Ja alweer de boom-metafoor. Bomen zijn gewoon relaxed, vraag maar aan Hans Teeuwen). Wanneer je een burn-out krijgt noem ik dat de “Crash”. De boom raakt ontworteld en valt om, jij raakt ontworteld en valt om. Je basis wordt onder je weggeslagen, jouw wortels nemen geen voeding (bijvoorbeeld energie, informatie etc.) meer op. Dan komt de fase van “Ontkenning”. Je zit rock bottom, er zit even niets in de grond behalve frustratie. Bij mij heeft deze fase vrij lang geduurd. Ik was gefrustreerd, ik was boos en er kwam niets uit mijn handen. Zodra ik mijzelf wilde dwingen om de boel op te pakken en verder te gaan, blokkeerde ik volledig en dat uitte zich weer in een paar dagen beroerd zijn op de bank. Met uiteraard nog meer frustratie tot gevolg. Hierop volgt “Berusting”. In de grond begint een zaadje te ontkiemen en wortels te vormen. Je accepteert de situatie zoals deze is en belangrijker nog, je geeft jezelf tijd om tot rust te komen. Net als dat een zaadje tijd nodig heeft om zich te ontwikkelen tot een jong plantje. Dit kan lastig zijn, omdat je je grenzen weer opnieuw moet gaan vastleggen en moet gaan bewaken. Ik vond vooral “nee” zeggen moeilijk. Dat ging met vallen en opstaan en uiteindelijk heb ik ook heel bewust ervoor gekozen om wat meer afstand van mensen in mijn omgeving en van zaken te nemen. Niet iedereen was daar blij mee, maar voor mij was dit een periode van zelfreflectie. Als laatste hebben we “Herstel/Wederopbouw”. De wortels beginnen de basis te vormen van een nieuwe boom en het jonge boompje begint te groeien en te bloeien. Dit is de tijd waarin je jezelf weer stabiel genoeg voelt om toekomstplannen te gaan maken, om weer vooruit te gaan kijken. Belangrijk hierbij is dat je wel op je grenzen blijft letten, anders ben je dadelijk weer terug bij af. Zelf zie ik mijzelf in de laatste fase aangekomen. Ik durf weer vooruit te kijken, ik ben mij aan het focussen op de komst van mijn mooie, lieve kindje en ik ben op zoek naar een nieuwe baan. Sterker nog, ik ben zelfs aan het oriënteren op een opleiding, zodat ik mijzelf verder kan ontplooien. De wens om mensen te helpen met vergelijkbare problemen neemt toe, mijn radartjes in mijn hoofd lopen bijna weer zoals het hoort. Mijn boompje groeit weer, met stevigere wortels dan voorheen.
Waarom ik dit schrijf? Een burn-out zit nog steeds in de taboesfeer. In deze maatschappij willen we allemaal niet voor elkaar onder doen. Er moet gepresteerd worden en we moeten allemaal de leukste en succesvolste versie van onszelf zijn. Met het gevolg dat we onszelf kwijtraken, de essentie van Zijn (dus met je volle zelf in het hier en nu) raakt naar de achtergrond. We willen allemaal het hoogste bereiken, lukt dat niet of duurt het langer dan zien we dit als falen en zetten we een extra tandje bij. Hierdoor draaien we eigenlijk continue op onze reserves en worden deze niet aangevuld. Vraag jezelf eens af: Wil ik in alles succesvol zijn of wil ik mijzelf zijn? Is het het waard om mijn rust en mijn eigenwaarde af te laten hangen van hoeveel ik verdien, van het aantal vrienden die ik heb of andere statistieken? Kan ik gelukkig zijn met iets minder, maar met meer rust? Ik had torenhoge verwachtingen van mijzelf, ik vond dat ik in tal van andere dingen moest uitblinken. Ik werd hier echter geen leuker mens van. (Sorry schat, ik was gewoon een feeks. Punt.) Ik ben liever een leuk, gezond en gelukkig mens dan dat ik mijzelf constant wegcijfer om aan de torenhoge eisen van mijzelf en anderen te voldoen. Het is belangrijk dat wijzelf ons hier niet alleen bewust van worden, maar dat onze omgeving dat ook wordt. Je kan als werkgever wel werknemers blijven pushen om het uiterste uit de quota's en statistieken te halen, uiteindelijk zal dit geen winst meer opleveren. Je kan als familielid of vriend(in) van een ander wel veel verwachten en deze persoon hierin blijven pushen, uiteindelijk wordt de persoon er zelf niet beter van. Zal ik deze komende periode en daarna nog regelmatig mijzelf tegenkomen? Absoluut. Ingesleten gewoontes leer je niet zomaar af. Maar hé, bij een boom breekt er ook wel eens een tak af, maar hij blijft wel mooi staan!
Mocht je nog interesse hebben, ik kan deze video hieronder zeker aanraden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Vragen, opmerkingen, complimenten? Laat gerust een bericht achter!