Beste Kees

Geachte meneer Van der Staaij, Beste Kees,

Daar zat u dan, aan tafel bij Pauw en Jinek, samen met wat andere lijsttrekkers en minister Schipper van Volksgezondheid. Er werden pittige vragen op jullie afgevoerd, vervolgens belandde het onderwerp bij de keuze voor een vrijwillig levenseinde. Daar wist u wel raad mee, want iemand de keuze geven om vrijwillig uit het leven te stappen is volgens u onaanvaardbaar.

      Klaar met leven? U wacht maar even      

Mijn tenen begonnen te krommen. U komt met een hele rits argumenten, zoals dat we steeds meer de grenzen oprekken en dat de politiek dit laconiek benadert. "Want, zeg u, als het eenmaal gebeurd is kan je het niet meer terugdraaien." Natuurlijk heeft u daar natuurlijk helemaal gelijk in, maar wat nou als mensen dit niet terug willen draaien? Hoeveel mensen in Nederland lijden wel niet of vinden dat hun leven in hun ogen voltooid is? Hoeveel mensen zijn er wel niet levensmoe en hopen elke dag dat het klaar is? Wanneer dit wordt geopperd schiet u meteen in de verdediging, want een einde maken aan je leven strookt niet met uw normen en waarden. Volgens u zegt de Bijbel dat elk leven kostbaar is en dat het koste wat het kost beschermd moet worden. God bepaalt over leven en dood zegt u. Dus ook als iemand lijdt of geen plezier meer in het leven heeft (bijvoorbeeld een hoogbejaard persoon), vindt u dat we het aan God over moeten laten tot deze beslist dat het tijd is. Wanneer mevrouw Jinek stelt dat God ons het vermogen heeft gegeven om zelf na te denken en dus de keuze om zelf het moment van ons overlijden te kiezen, schiet u in de verdediging. U blijft standvastig, u vindt dat mensen gewoon hun tijd moeten afwachten. U zegt eigenlijk dat we het leven niet respecteren wanneer we de regels rondom een vrijwillig levenseinde versoepelen.

      Egoïsme of Altruïsme?      

En dat is nou net waar het bij mij wringt. Het leven van een persoon is kostbaar, maar dat van zijn/haar naasten ook. Mijn vader is een maand geleden overleden, aan kanker in combinatie met een hersenbloeding. Hij was aan zijn rechterzijde volledig verlamd, kon niet meer praten, was niet helder meer en zat gevangen in zijn eigen lichaam. Mijn vader heeft destijds ervoor gekozen om vast te laten leggen dat hij, zodra hij niet meer handelingsbekwaam was, gesedeerd wilde worden. Ik ben mijn vader eeuwig dankbaar dat hij dit heeft gedaan. Weet u wat pas echt het niet respecteren van een leven is? Iemand uitzichtloos laten lijden tot zijn tijd gekomen is. Mijn vader wilde absoluut niet dood, hij wilde nog zoveel doen. Hij heeft er alles aan gedaan om te genezen en, toen bleek dat dat niet ging gebeuren, er alles aan gedaan om het moment zo lang mogelijk uit te stellen. Dus wanneer u zegt dat alle vormen van een vrijwillig levenseinde respectloos tegenover het leven zelf, en vooruit naar God toe, staan, beledigt u eigenlijk mijn naasten en mijn vader. U zegt dat het vooral bij mensen onder de 65+ voorkomen moet worden dat ze kiezen voor een vrijwillig einde. Nou beste Kees, mijn vader was 49. Mijn vader heeft zichzelf en ons genade geschonken door zichzelf veel extra lijden te besparen, en dat, dat is pas een diep respect voor het leven! Niet alleen naar dat van zichzelf, maar ook naar dat van ons.

      De schoonheid van het leven      

Mijn vader laat twee jonge dochters, een vriendin en een broer met een gezin achter. Ik mis hem ontzettend, maar wat heb ik een diep respect voor mijn vader. Mijn vader was een trotse man, tijdens zijn ziekte heeft hij geknokt en hij is uiteindelijk overleden op zijn eigen termen. Denkt u daar maar eens over na wanneer u een vrijwillig levenseinde vindt afdoen aan de schoonheid van het leven.

Hoogachtend,

Een dochter