Ik liep een paar dagen weg van huis en waarom elke jonge moeder dit ook zou moeten doen.

Vorige week ben ik weggelopen van huis, nou ja, ik ben met zoonlief een aantal dagen bij mijn ouders gaan logeren. Zo dramatisch als het klinkt was het niet, er was geen sprake van een echtelijke ruzie of andere drama. Wel moest ik er even tussenuit en dit was hard nodig, want ik liep vast. Maar waarom liep ik eigenlijk vast en waarom vind ik dat andere moeders ook eens een keer moeten weglopen"?

      Paniek op het terras       

Vorige week maandag ging ik de stad in om wat inkopen te doen voor de kleine meneer. Ik had de dag daarvoor een slechte dag gehad met veel angstklachten, dus ik had mijzelf beloofd om een lekker terrasje te pakken en mijzelf te verwennen met een lekker broodje en een tevreden kind in de wagen. Ik voelde mij die dag al niet top, maar goed, ik vond wel dat ik er even uit moest. Op den duur wordt 82 vierkante meter erg krap als je er dag in, dag uit in doorbrengt. Ik had mij geïnstalleerd op het terras, ik zat prima. Nog voor mijn broodje (een luxe broodje met brie verdorie) werd gebracht voelde ik een onbehaaglijk gevoel opborrelen, de steen in mijn maag landen en mijn ademhaling oppervlakkig worden. Ik dacht ineens: "Wat als er iets ergs gebeurt? Ik zit hier maar alleen." Ik probeerde de boel nog te relativeren, maar de adelaar, een paniekerige in dit geval, was geland. Ik weet niet meer hoe het broodje heeft gesmaakt, maar wel dat ik voor mijn gevoel uren op het terras zat voor ik kon afrekenen en naar huis kon. Thuis vloog ik ook tegen de muren op, ik telde de uren af tot manlief thuiskwam, maar toen hij eindelijk thuis was kreeg ik nog meer stress. Ik liep letterlijk vast.

      Heimwee       

 De volgende dag had ik mijn moeder aan de telefoon, ik vertelde wat er was gebeurd. 'Zeg Kayl', zei ze, 'Heb jij niet gewoon heimwee? Je zit daar maar alleen.' Ze had dit al eerder gevraagd en toen ontkende ik de boel. Ik had het hier toch naar mijn zin in de Betuwe? Hoe meer ik er echter over nadacht, hoe meer ik besefte dat ik heimwee had. Ik had het de laatste tijd wel erg vaak over Rotterdam, over dat ik er zo graag weer naar toe wilde. Ook besefte ik mij dat mijn wereld in anderhalf jaar tijd van heel groot, naar heel klein is gegaan. Ik had eerst een druk sociaal leven, een drukke, maar wel een hele sociale baan en een eigen auto. Toen kreeg ik die burn-out, verloor ik mijn baan, deed mijn auto weg in verband met de financiën en kreeg een kind. Mijn familie woont niet in de buurt en mijn vrienden werken allemaal, verder ken ik weinig mensen hier in mijn woonplaats. Mijn schoonouders wonen dichtbij, maar hoe lief ik ze ook vind, sommige dingen bespreek je liever met je moeder en een kop koffie. Onbewust ben ik van een onafhankelijke vrouw met een eigen willetje veranderd in een vrouw die 24/7 aanstaat om voor haar kind te zorgen en haar man te ontlasten. Niet dat hij dat verwacht van me hoor, maar hij heeft een drukke baan en dus probeer ik het hem ook niet al te moeilijk te maken. Ook merkte ik dat ik de laatste tijd wel erg afhankelijk was geworden van manlief, het viel mij ineens op dat ik wel heel vaak toestemming aan hem vroeg. 'Vind je het goed als ik...?', 'Vind je het erg als ik...?', 'Mag ik...?' Wat was er met die koppige, zelfstandige vrouw geworden die haar eigen weg ging?  Ik had niet alleen heimwee naar de plek waar ik ben opgegroeid en naar mijn familie, maar ook naar de vrouw die ik eerst was. 

      Mama knijpt er even tussenuit      

Mijn moeder stelde voor om binnenkort een paar dagen met mijn zoon te komen logeren, mijn stiefvader (wijze man die hij is), stelde voor om de woensdag al te komen. Mijn moeder zou de zaterdag haar verjaardag vieren, dus die kant op gaan stond sowieso al in de planning. Manlief vond het ook een goed idee, we kregen op deze manier allebei even rust. De dagen die ik bij mijn ouders heb doorgebracht hebben mij niet alleen tot rust gebracht en waren niet alleen een aangename verandering van setting, het was ook heerlijk om weer even "kind te mogen zijn". Mijn moeder noemt het "ontzorgen". Ik draaide volledig mee in het huishouden, maar was naast mama ook weer even Kay. De Kay die in haar eentje de boel prima draaiende kan houden, de Kay die ook een dochter is en de Kay die de oren van je kop lult bij een kop koffie. Het heeft mij ook een broodnodige schop onder mijn koninklijke post partum derrière gegeven. Mijn eenzaamheid en het feit dat ik mijzelf even kwijt ben is iets waar mijn man en ik beiden schuld aan hebben. Sinds de geboorte van mijn zoon ben ik eigenlijk alleen maar "Mama", ik ben alleen maar bezig met zorgen. Ik voel me zo verantwoordelijk voor mijn nieuwe rol dat ik moeilijk dingen kan loslaten, maar ook dat de persoon "Kay" momenteel zover naar de achtergrond is gedrukt dat deze geen ademruimte krijgt. Daarnaast pakte mijn man de auto naar zijn werk waardoor ik dus niet zomaar de auto kan pakken en erop uit kon. Op familiebezoek bijvoorbeeld. Onderling hielden we het cirkeltje dus in stand, waar we beiden niet gezelliger van werden en ik niet beter.

      Positieve boost      

Ik ben dus een paar dagen met de kleine meneer ertussenuit geweest en ik kan het elke jonge moeder aanraden. Vooral als het je eerste kind is kun je zo opgaan in je nieuwe rol dat je uiteindelijk vastloopt. Maar achter die mama zit ook nog een vrouw die ook aandacht en zorg nodig heeft. Je bent meer dan alleen mama, maar ook een individu die zich moet blijven ontwikkelen. De andere setting heeft ervoor gezorgd dat ik een andere kijk op bepaalde situaties kreeg en dat het makkelijker werd om dingen los te laten. Ik heb in die dagen weer de eerste vonkjes van de oude Kay teruggevonden, die mij gaan helpen om weer balans te krijgen tussen mama en vrouw, die mij gaan helpen om los te breken uit de vicieuze cirkel waar ik in zat. De eerste stappen zijn gezet, ik heb de stoute schoenen aangetrokken en een andere jonge moeder uitgenodigd voor koffie, zaterdag ga ik mee met het kooruitje, ik ga binnenkort een avondje stappen met vrienden en... manlief pakt nu de fiets naar zijn werk zodat ik de vrijheid heb om te gaan en staan waar ik wil. De komende tijd ga ik hard werken aan het weer opbouwen aan mijn sociale leven en meer tijd voor mijzelf inplannen. "It takes a village to raise a child", ik ben het er helemaal mee eens.