Van jou houden is mooi en eng.

Het is zaterdagochtend, eindelijk doe jij even een slaapje in je wagen. Het was vanochtend vroeg, net als de afgelopen dagen. De avonden en nachten waren lang. Jij zat niet lekker in je vel. Huilen, hangerig, niet weten wat je wilt. Zouden het tandjes zijn? Of toch een sprongetje? Of misschien wel allebei. Zelf voel ik mij ook niet topfit. Deze afgelopen week ging goed, maar nu toch weer die angst. Die verdomde angst.

      Mama is een bange poepert      

Sinds de terugval van mijn burn-out heb ik angstklachten, daar maak ik ook geen geheim van. Ik wed dat heel veel moeders hier last van hebben, maar hier ook te lang mee doorlopen. De ellende bij mij is dat ze ineens op komen zetten, vaak als ik moe ben, of teveel heb gedaan en mijn grenzen heb genegeerd. Het zit me echt in de weg, ergens in mijn achterhoofd ben ik er altijd bedacht op. En hoewel ik weet dat mijn angsten niet reëel zijn en het weer over gaat, voelen ze op dat moment levensecht. En omdat ik altijd bedacht ben op dat de angst misschien weer de hoek om kan komen, heb ik een soort angst voor mijn angst. Noem het Fearception. Die angst manifesteert zich ook naar jou toe mijn lieverd, ook al zal mama dat niet naar jou toe laten merken. Op het moment dat mama bang is komen er ook angstaanjagende gedachten langs, over het gevaar waarin jij terecht zou kunnen komen. De lamleggende angst dat jou en papa wat overkomt, of mijzelf waardoor ik er niet voor je kan zijn. Ik geniet met volle teugen van je, maar ik baal dat die angst de laatste tijd zich er iets teveel mee bemoeit. Het lijkt wel een irritante deurverkoper die het blijft proberen. Ik word er pissig van, want ik zou graag die "normale, zorgeloze moeder" willen zijn.

      Zeer hart      

Het meest enge vind ik eigenlijk nog hoeveel gevoelens jij bij mij losmaakt, en om deze volledig te ondergaan. Misschien hebben meer moeders hier last van, maar ik hou zoveel van je dat het soms pijn doet. Jij breekt door mijn zorgvuldig opgebouwde muur heen, waar tot voor kort maar een zeer beperkt aantal mensen doorheen mochten, maar niet verder dan de deurmat. Jij bent echter dwars door deze muur heen gebroken en raakt me tot in het diepst van mijn ziel. Jij bent mijn hele wereld verpakt in een teer klein mensje, die van mij afhankelijk is. Die gevoelens, die verantwoordelijkheid die daarbij loskomen zijn intens en dus ook beangstigend. Gevoelens waar ik mij soms geen raad mee weet, omdat ik altijd bezig ben geweest deze af te vlakken en onder de pet te houden. Voor mij was het tonen van gevoelens een teken van kwetsbaarheid, van controle verliezen. 

      Mama houdt van jou      

Ondanks dat ik zeven kleuren schijt en als de dood ben dat jou wat overkomt door mijn stupiditeit, hou ik van jou met heel mijn hart. Dat mijn onvoorwaardelijke liefde voor jou ook een trigger voor mijn angst is staat vast, maar ik werk keihard om hier controle over te krijgen. Ik wil niet alleen voor jou, maar ook voor mijzelf weer een ontspannen versie van mijzelf worden. Zodat ik kan blijven genieten van je zoals ik nu doe zonder dat die deurverkoper zich weer aandient, zodat we zorgeloos onze avonturen kunnen blijven beleven. De eerste stap is gezet, het beginnen met het uitspreken en uiten van mijn emoties.

Mama houdt heel veel van jou, ze vindt dat eng, en dat is oké.